საბჭოთა ფოტოგრაფიის კლიშეების წინააღმდეგ

ფოტოგრაფისა და ოპერატორის, რეზო კეზელის არქივის აღმოჩენა და მისი შესწავლა ნამდვილად იძლევა საბაბს, ვაღიაროთ, რომ მე-20 საუკუნის მეორე ნახევრის ქართულ ფოტოგრაფიას ახალი, ძალიან საინტერესო ავტორი შეემატა. ავტორმა, რომელიც, მიუხედავად იმისა,რომ საბჭოთა პერიოდის ე.წ.” ოქროს ხანაში“ცხოვრობდადა მუშაობდა, 1950-იან, 60-იან, 70-იან წლებში შეძლო, უარი ეთქვა არსებული კლიშეების გამოყენებაზე და საკუთარი ორიგინალური ფოტოგრაფიული ესთეტიკა შექმნა. რეზო კეზელი თავისი დროის პორტრეტს ქმნის. თუმცა ეს არც საბჭოთა დროის პორტრეტია რეალურად და არც საბჭოთა ადამიანისა. ეს კლიშეებისგან თავისუფალი ხედვის მქონე შემოქმედის დანახული სამყაროა, რომელიც განსხვავებულ ვიზუალურ „კოდებს“იყენებს, ქმნის ერთგვარ „არაოფიციალურ“, „არამეინსტრიმულ“ფოტოგრაფიას და განსხვავებული ვიზუალური ესთეტიკის მეშვეობით სრულიად „არასაბჭოურ“ისტორიებს ჰყვება საკუთარ თავზეც და თანამედროვეებზეც.